Ο Όλυμπος κι' ο Κίσσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν.

Ο Όλυμπος κι' ο Κσίσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν, 


το ποιο να ρήξη τη βροχή, το ποιο να ρήξη χιόνι.


Ο Κίσαβος ρίχνει βροχή κι' ο Όλυμπος το χιόνι.


Γυρίζει τότ' ο Όλυμπος και λέγει του Κισσάβου.

"Μη με μαλώνεις, Κίσσαβε, μπρε τουρκοπατημένε,

που σε πατάει η Κονιαριά κ' οι Λαρσινοί αγάδες.

Εγώ ειμ' ο γέρος Όλυμπος 'ς τον κόσμο ξακουσμένος,

έχω σαράντα δυο κορφές κ' εξήντα δυο βρυσούλες,

κάθε κορφή και φλάμπουρο κάθε κλαδί και κλέφτης.

Κι' όταν το παίρν' η άνοιξη κι' ανοίγουν τα κλαδάκια,

γεμίζουν τα βουνά κλεφτιά και τα λαγκάδια σκλάβους.

Έχω και το χρυσόν αϊτό, το χρυσοπλουμισμένο,

πάνω 'ς την πέτρα κάθεται και με τον ήλιο λέγει:

-"Ήλιε μ', δεν κρους ταποταχύ, μόν' κρους το μεσημέρι,

να ζεσταθούν τα νύχια μου, τα νυχοπόδαρά μου;".

Τί να σας πω αδέλφια μου, τι να σας μολοήσω

βγήκε στους κάμπους η τουρκιά βγήκαν κι οι Γενιτσάροι

κι εγώ πάω στον Όλυμπο στ’ απάτητα λημέρια

εκεί να στήσω φρούρια, να στήσω και παλάτια